(၁၆) ႀကိမ္ေျမာက္ သာမာန္တနဂၤေႏြ

လူသားေတြရဲ႕ဘ၀မွာအလုပ္လုပ္ဖို႔လိုသလုိအနားယူဖို႔လည္းလုိတယ္ဆုိတာကၽြန္ေတာ္တို႔လူသားတုိင္းသိထားႀကတယ္။ ဒီေန႔သခင္ခရစ္ေတာ္က ဧ၀ံေဂလိက်မ္းထဲမွာ တပည့္ေတာ္ေတြကုိတရားေဟာရာကျပန္လာတဲ့အခါ လူေတြနဲ႔ေ၀းတဲဲ့ေနရာကိုသြားျပီ အနားယူဖို႔ မိန္႔ႀကားခဲ့တာကိုႀကားနာရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံးသိထားတဲ့တရားကုိသခင္ခရစ္ေတာ္ကသူ႔ရဲ႕တပည့္ေတာ္ေတြနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကေနသက္ေသျပေနပါတယ္။ ဒီေန႔ ေလာကလူသားေတြဟာ “ကုိယ္လုပ္မွကုိယ္စားရမယ္”ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ အလုပ္ကိုႀကဳိးစားရင္းအနားယူဖို႔ ေမ့ေနရုံသာမကတစ္ခါတစ္ေလဘုရားကုိပါ ေမ့ေနတတ္ႀကပါတယ္။ ဘုရားနဲ႔ေ၀းတဲ့ဘ၀ ဆုံးရႈံးျခင္းထဲကထြက္ရမွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိသတိထားမိဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဒီေနရာမွာဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲကဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္လည္ေ၀မွ်ခ်င္ပါတယ္။ တစ္ခါကနယ္မွာအလုပ္ႀကဳိးစားတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးဟာစိတ္ဓာတ္ေတြက်ျပီးတစ္ေယာက္တည္းဒီလုိေတြးေနမိတယ္။ “ငါဘုရားသခင္အတြက္ အလုပ္ေတြကုိေန႔မအား၊ ညမအားအားလပ္ခ်ိန္မရွိေလာက္ေအာင္ထိ ႀကဳိးစားလုပ္ေဆာင္ခဲ့ေပမယ့္ ဘာလုိ႔ မေအာင္ျမင္ရတာလဲ????” ဒီအခါမွာသူ႔စိတ္ထဲမွာအသံတစ္သံႀကားသလိုခံစားမိခဲ့တယ္။ “ ငါ့သားသင္ကငါ့ရဲ႕အလုပ္ေတြကုိအစြမ္းကုန္ႀကဳိးစားေနတာငါသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းကငါ့အလုပ္ေတြကို ငါ့ကုိေမ့ေနတဲ့အထိလုပ္ေနတာကိုး၊ မင္းကငါ့ကုိေမ့ေနမွေတာ့ ဘယ္မွာေအာင္ျမင္မႈရနုိင္မွာလဲ”။ဒီအခါမွပဲဘုန္းႀကီးကသူ႔ရဲ႕အျဖစ္အေျခကို ျပန္လည္သုံးသပ္မိျပီးေနာင္တရခဲ့တယ္။။။ ရွင္မာေတးဦးက်မ္း (11:28)မွာ “၀န္ေလး၍ပင္ပန္းေသာသူအေပါင္းတုိ႔ ငါ့ထံသုိ႔လာႀကေလာ၊ ငါသည္ သင္တုိ႔ကုိအားျဖည့္ေပးမည္” ဆုိျပီးသခင္ခရစ္ေတာ္ကဖိတ္ေခၚထားပါတယ္။ဒီေန႔ဆာလံမွာလည္း “ထာ၀ရဘုရားသည္ ငါ၏သုိးထိန္းျဖစ္ေတာ္မူ၏။ ကၽြန္ုပ္ဠ္ မည္သည့္အရာမွ် လုိေလေသးရွိမည္မဟုတ္” လို႔ ဆုိထားပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္ ဘ၀ရဲ႕သုိးထိန္းရွင္ ဘုရားသခင္ကုိကိုယ္လုပ္ေဆာင္သမွ်အရာရာမွာသတိရႀကပါစုိ႔…

          စဥ္းစားသုံးသပ္စရာေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီေန႔ႀကားခဲဲ့ရတဲဲ့ ဧ၀ံေဂလိက်မ္းစာရဲ႕ေနာက္ဆုံးပုိဒ္ေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီက်မ္းပုိဒ္ေလးကလည္းအလြန္အတုယူစရာေကာင္းပါတယ္။ သခင္ခရစ္ေတာ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕တပည့္ေတာ္ေတြဟာ လူေတြနဲ႔ေ၀းတဲ့ေနရာကို သြားေပမယ့္ သူတို႔သြားမယ့္ေနရာကုိလူေတြႀကဳိေရာက္ေနတာျမင္တဲ့အခါ စိတ္ပ်က္မသြားပဲနဲ႔ လူေတြကိုႀကည့္ျပီးသနားတဲ့အတြက္ အနားမယူေတာ့ပဲနဲ႔ လူေတြကိုတရားေဟာေပးခဲ့တယ္။သခင္ခရစ္ေတာ္ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆုိရင္ေရာကုိယ့္ရဲ႕အနားယူခ်ိန္ကုိသူတစ္ပါးကိုေပးနုိင္ပါ့မလား??? ဒီေနရာမွာလည္းသူတစ္ပါးကိုအခ်ိန္မေပးနုိင္လုိ႔ ၀မ္းနည္းစရာဆုံးရႈံးမႈတစ္ခုနဲ႔ ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကုိေျပာျပခ်င္တယ္။ တစ္ခါကညကုိးနာရီ၊ ဆယ္နာရီအခ်ိန္ေလာက္မွာဆရာေတာ္တစ္ပါးဟာအိပ္စက္အနားယူဖို႔အတြက္ တံခါးကုိပိတ္ျပီးမႀကာခင္မွာပဲတံခါးေခါက္သံႀကားခဲ့တယ္။ဘယ္သူလဲေမးႀကည့္တဲဲ့အခါမွာရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္ေနခဲဲ့တယ္။

ဆရာေတာ္ - တပည့္ေတာ္ကိုေတြ႔ခ်င္တဲ့ ကိစၥကအေရးႀကီးလား?

ရဟန္း - တင္ပါ့ဘုရား။ အရမ္းအေရးႀကီးပါတယ္။

ဆရာေတာ္ - အေရးႀကီးတယ္ဆုိလည္းမနက္ျဖန္ မနက္ေစာေစာမွ ေတြ႔ရေအာင္

ဆရာေတာ္အဲလိုေျပာလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာဘုန္းေတာ္ႀကီးကလည္းဘာမွျပန္မေျပာပဲလွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ မနက္ခင္းအိပ္ရာထတဲ့အခ်ိန္ တံခါးကုိဖြင့္လုိက္တဲ့အခါမွာစာအိတ္ေလးတစ္ခုေတြ႔ခဲ့တယ္။ ေဖာက္ဖတ္ႀကည့္လိုက္တဲဲ့အခါမွာေတာ့ “ဆရာေတာ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ကုိယ္ေတာ့္ကုိ ျပႆနာတစ္ခုရွိလို႔ ရင္ဖြင့္ေျပာျပခ်င္လုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေတာ္ကတပည့္ေတာ္ကိုအခ်ိန္မေပးနုိင္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ရြာကိုပဲ ျပန္သြားလုိက္ျပီ”  ဆုိတဲ့ လ၀တ္လဲသြားတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕စာကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဆရာေတာ္လည္းသူ႔ရဲ႕အခ်ိန္မေပးနုိင္မႈကိုလည္းေနာင္တရခဲ့တယ္။ အခ်ိန္လြန္ေနာင္တဟာအရမ္းနာက်င္ရမွန္းဆရာေတာ္ဘုရားသိခဲ့တယ္။

ဒီေန႔နာႀကားခဲ့ရတဲ့ သမၼာက်မ္းစာကုိေသခ်ာျပန္လည္ စဥ္းစားေထာက္ရႈႀကေအာင္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာမိဘေတြ၊ အဘုိးအဘြားေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြကုိခ်စ္တယ္လုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေပးခဲ့လဲ? ကိုယ့္ရဲ႕အားလပ္ခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေပးဆပ္ခဲ့ဖူးလဲ? ပါးစပ္ကခ်စ္တယ္ေျပာေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာတကယအခ်ိန္မေပးနုိင္ခဲ့တာေတြ အလုပ္ကုိအေႀကာင္းျပခဲ့တာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့ျပီလဲ? အဲဒါေတြကုိ ျပန္လည္စဥ္းစားႀကည့္ရင္းသခင္ခရစ္ေတာ္ကုိပုံနမူနာယူျပီးကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြအတြက္၊ ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြအတြက္၊ ကုိယ့္ရဲ႕မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းကုိယ့္ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြအားလုံးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕အခ်ိန္ေတြကိုေပးဆပ္နုိင္ေအာင္ ႀကဳိးစားသြားႀကပါစုိ႔……..